Καθρεύτης

Φύγε.. Δεν αντέχω το βλέμμα σου.

Τι με κοιτάς? Μια εικόνα είμαι και εγώ..μια καλλικατζούρα χωρίς καρδιά. Ή καλύτερα με μια καρδιά κρυφή… άσχημη… που μόνο να πληγώνει ξέρει. Κοίτα με… ψεύτικη είμαι. Δε με θες. Όχι εμένα..την ψεύτικη εικόνα θες… μα τώρα δεν μπορώ να τη στηρίξω..άρχισα να κουράζομαι. Μοιάζω άτρωτη… ψυχρή ..γελάω με όλα και όλους. Ο κυνισμός μου μεγαλώνει. Τίποτα δεν είναι δικό μου. Ούτε το γέλιο ούτε τα λόγια… ούτε τίποτα… έμαθα να κρύβομαι πίσω από πρόσωπα και καταστάσεις. Και είμαι καλή σ’ αυτό.. κανείς δεν κατάλαβε τίποτα μέχρι τώρα. Δε θέλω να με βλέπουν… και άλλωστε τι να δουν? Η ασχήμια μου κρύβεται πίσω από ένα ψεύτικο γέλιο. Μόνο λίγοι μπορούν να το καταλάβουν. Και αυτοί με κοιτάνε όπως εσύ. Βλέμμα γεμάτο λύπηση.. Θα θελα να μπορούσα να έχω και εγώ καρδιά… δεν μπορώ. Έχεις γνωρίσει άνθρωπο άλλο, χωρίς καρδία? Μπα… όλοι έχουν. Μέχρι κ εγώ.. δε μου φαίνετε ε? Η δικιά μου είναι άδεια τι να την κάνει κανείς??? Δεν έχει τίποτα. Τίποτα που να μπορεί να δώσει. Τίποτα που να λαχταρά. Τις αρκούν λίγες στιγμές. Κ συ μου τις έδωσες. Ώρα να φύγεις. Μη μένεις άλλο… γιατί φοβάμαι πως θα σου ζητήσω να…. Όχι! Φύγε! Δεν έχει τίποτα για σένα εδώ. Τα έδωσα όλα. Αυτά τα λίγα που είχα κάποτε… τα έδωσα. Ή μάλλον μου τα πήραν. Ξεπούλησα. Φύγε. Τι κάθεσαι δε με ακούς??? Α… έφυγες. Πάλι μιλάω μόνη. Δεν πειράζει… συνήθισα πια.