Trapped

Θέλω τόσα να γράψω μα από πού να αρχίσω; Σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου και μπλοκάρω. Πνίγομαι. Τα παρατάω. Ας πάω μια βόλτα να πάρω αέρα. Αλλά πού να πάω; Δεν έχω να πάω πουθενά…Τρομάζω. Όλοι λείπουν…Απελπίζομαι. Δε πειράζει…θα μείνω μέσα. Ανοίγω την τηλεόραση…να χαζέψω…να ξεχάσω…αλλά με κούρασε και αυτή. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Την κλείνω. Ας κοιμηθώ, γυρίζω…ξαναγυρίζω.. τίποτα. Ας ονειρευτώ. Νομίζω ξέχασα πως γίνεται και όλα μοιάζουν με εφιάλτες. Πόσο θα ‘θελα να πάω μια βόλτα. Μια βόλτα πίσω ,στα παλιά, να γελάσω, να ηρεμίσω.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Κάποιος με θυμήθηκε. Κάποιος σημαντικός. Κάποιος που στηρίζεται πάνω μου. Πρέπει να τον βοηθήσω…μπορώ; Οφείλω να μπορώ! Με χρειάζεται. Θα τα καταφέρω; Πρέπει να τα καταφέρω. Είμαι δυνατή- νομίζω-Πρέπει να είμαι. Ελπίζω να βοήθησα.
Νιώθω αχάριστη. Δε μου λείπει τίποτα και όμως πνίγομαι. Τι άλλο θέλω πια; Αντικειμενικά έχω όλα όσα θα ήθελα ποτέ…κι όμως κάτι λείπει. Νομίζω πως μου λείπω εγώ. Νομίζω πως χάθηκα κάπου ανάμεσα στη διαδρομή να τα προλάβω όλα. Μήπως αντί να τα προλάβω τα έχασα; Έφτασα τα 23 και τι έχω κάνει; Τίποτα. Τουλάχιστον έτσι νιώθω. Από δω και πέρα έτσι θα ’ναι ; Δεν μου αρκεί. Να και ο εγωισμός μου…δε μπορώ να γλιτώσω. Αχαριστία, Εγωισμός, Ανυπομονησία, Ανεπάρκεια….μα γιατί;