Αδερφέ μου,
Σήμερα μου έκαναν μια ανόητη ερώτηση. Πραγματικά ανόητη. Με ρώτησαν τι θα άλλαζα στη ζωή μου. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως θα θελα να μην υπήρχε ο χαμός σου. Πως θα’ θελα να είχα την ευκαιρία να σε δω, να σε αγγίξω, να σε ακούσω… πράγματα που ποτέ δε μου έδωσες την ευκαιρία να το κάνω. Βιάστηκες βλέπεις να πας στον ουρανό, ήθελες να μάθεις κ συ να πετάς ψηλά, ελεύθερος μαζί με τους αγγέλους. Ούτε που σκέφτηκες τι άφηνες πίσω.
Όμως ξέρεις…. το ξανασκέφτηκα και είδα πως αν δεν έφευγες τόσο γρήγορα από κοντά μας ίσως να μη σε ένιωθα τόσο δίπλα μου. Τώρα μπορώ να σε νιώθω εδώ… Νιώθω το χέρι σου να μου σκουπίζει τα δάκρυα όταν κλαίω, νιώθω την ανάσα σου κάθε βράδυ πάνω από το προσκεφάλι μου που με προσέχεις μη δω τίποτα στον ύπνο μου και με τρομάξει. Νιώθω το τράνταγμα του γέλιου σου όταν και εγώ γελάω. Και με όλα αυτά ξεχνάω πως μου λείπεις…. Αν είναι δυνατόν!Περιμένω τη στιγμή που θα βρεθούμε όλοι μαζί σαν πραγματική οικογένεια.
Απάντησα λοιπόν πως δε θα άλλαζα τίποτα. Γιατί ότι θέλω είναι πάντα δίπλα μου έστω και αν δεν μπορώ να το ακούσω, να το δω, να το αγγίξω. Σημασία έχει ότι το νιώθω.
